Kinderkrans
Wanneer hij tijdens de laatste maanden van zijn leven bij zijn zus verblijft, vraagt Van Dyck dit werk van zijn atelier te laten overkomen. Het is het laatste waaraan hij heeft gewerkt. Het doek wordt opgesteld bij het ziekenbed van de kunstenaar. Zijn laatste commentaar klinkt: ‘Het is schoon. Ik zie het nu met andere ogen. En zeggen dat ik er zo met hopen verbrand heb.’
Op het schilderij worden vijf van de 28 kinderen die model stonden voor Van Dyck, samengebracht: Maria en Lydia Bervoets, Gusta en Lena Hendrickx, en Vera, een dochter van de bevriende kunstschilder Jozef Vinck.
De herinneringen van Vera Vinck aan ‘nonkel Albert’
‘Nonkel Albert is altijd een belangrijke figuur geweest uit mijn prille jeugd. Vader en nonkel waren niet alleen collega’s en vrienden, het waren broers. Op een dag, ik moet zeven, acht jaar geweest zijn, werd ik gevraagd om te komen poseren. Een hele gebeurtenis! Ik was nooit alleen van huis geweest. Voor ik met nonkel vertrok werd mij de les gespeld: geen last verkopen, beleefd zijn, eten wat op tafel komt, stil zitten tijdens het poseren. Dit laatste viel toch best mee. Het verveelde niet want tijdens het schilderen vertelde hij grappen en verhalen. Voor en na werd ik vertroeteld door Gusta die geregeld informeerde of "het" gesmaakt had en wat zij een volgende keer moest klaarmaken. Telkens ik naar Schilde ging keek ik er naar uit: poseren, door Gusta vertroeteld worden en in de tuin spelen met de kinderen uit de buurt.’
De herinneringen van Antoine Bervoets, broer van Maria en Lydia
‘Ik herinner mij slechts één schilderij waar ik op sta en dat is de groep spelende kinderen op de Oude Baan. Daar ben ik nu wel heel fier op. Ik was waarschijnlijk niet “fotogeniek” genoeg. Dat was wel het geval met mijn zusters Maria en Lydia, die heel dikwijls geschilderd werden. Ik werd toen feitelijk niet graag geschilderd. Ik vond het poseren helemaal niet plezant. We vonden Albert Van Dyck een echte stadse mens, maar altijd even vriendelijk.’
